روز نود و چهارم

گاهی دوست داشتن خودمان سخت ترین اتفاق دنیا میشود. 

هر انچه در ما وجود دارد بخشی از ماست و ما باید بپذیریم و به تمام خودمان عشق بورزیم.

ببینیم خودمان را که در بسیاری از اتفاقات و رابطه ها گیج و مبهوت ایستاده و نمیداند چطور رفتار کند و چه تصمیمی بگیرد!

ببینیم خودمان را که خسته شده است از رفتارهایی که در خودش وجود دارد و دوستشان ندارد.

با پذیرش خودمان با تمام رفتارهای خوب و ناخوب خودمان میتوانیم تغییر را حس کنیم. با مهر و حمایت ادم درونی مان میتوانیم شروع به یادگیری رفتارهایی بالغانه کنیم.
رفتارها همیشه میتوانند تغییر کنند و ما میتوانیم رفتارهای جدیدی را شبیه به لباسی جدید با سلیقه ی امروزمان بپوشیم! لازم نیست اسیر لباس هایی قدیمی باشیم که قبل ترها دیگران به ما داده اند و دیگر دوستشان نداریم.
اما این تعویض لباس باید بالغانه و با مهربانی باشد. با صبر و حوصله و بدون سرزنشِ ادمی که هستید، با همین لباسهایی که دوستش ندارید در اغوشش بکشید و بدون سرزنش ارام ارام به او فرصت دهید که با قدیمی ترین و اشناترین رفتارهایش خداحافظی کند و ارام ارام رفتارهای جدیدی را تمرین کنید و لباسهای جدید را بر تن زیبایش امتحان کنید.
تصور کنید خودتان را که در ایینه به شما خیره شده است.
ترسیده و غمگین است.
 از شما ترسیده است.
میداند باید تغییر کند اما از سرزنش ها و ناامیدی شما ترسیده.
ترس را از او دور کنید و به او امنیت بدهید که کنارش می ایستید و در تمام مراحلِ تغییر، همچون مادری صبور و مهربان
به او ایمان دارید.
به چشم های خودتان نگاه کنید.
چشمها راه را به ما نشان میدهند.
چشمها دالانهایی مخفی به قلب ها دارند.
به چشمهای دوست داشتنی خودتان نگاه کنید و راه قلبتان را دوباره پیدا کنید.
وقتی به قلب وصل شوید، سرزنش کردن و سخت گیری تان کمتر میشود.
و تغییرات شروع میشوند.
تغییرِ رفتارهایی که دوستشان ندارید به رفتارهایی که دوستشان دارید.
گاهی دوست داشتن خودمان از دوست داشتن ادمهای دیگر سخت تر است و گاهی چشم های خودمان، غریبه ترین چشمهای دنیا هستند!

نوشته شده توسط شهرزاد در 1:34 |  لینک ثابت   •