روز هشتاد و هشتم

 

تمام ان روزها گذشت.
تمام ان روزهایی که در انتظار امدنت بیدار میماندم.
تمام ان شبهایی که نگران برگشتت بودم و برایت دعا میخواندم.
ان روزها گذشت و من بزرگتر شدم.
بزرگتر شدم و متوجه شدم همیشه منتظرت هستم.
در هر لحظه و هر اتفاق، تو را جستجو میکنم.
چه جستجوی عبثی ! چقدر زمان را از دست دادم.
به نظرم هیچ از دست دادنی اینقدر دردناک نیست که بدانی انتظارت را براورده نمیکنند اما باز هم لجوجانه ادامه میدهی.
گاهی فکر میکنم به همین علت بسیاری از ادمها نمیخواهند انتظار را تمام کنند چون از بیهوده تمام شدن میترسند!
و ترجیح میدهند در انتظار باشند تا تمام شدن را باور نکنند!اما تو هیچگاه برنمیگردی!
تو انقدر دوری از دنیایم که حتی اگر اکنون معجزه ای شود و بخواهی برگردی مرا نمیشناسی!
تو هیچگاه مرا نشناختی! حتی تلاش هم نکردی!
و من همچنان در انتظارت بودم.
زمان گذشت.
وارد رابطه های دیگری شدم و متوجه شدم چقدر به اشتباه با تصویری خیالی از ادمها وارد رابطه میشوم درست همانطور که با تصویری خیالی از تو زندگی میکردم و منتظر بودم بیایی و بگویی " درست فکر میکردی من همینم! همین تصویر زیبا!"
چه اشتباه مشابهی! تو و دیگران!
کم کم یاد گرفتم ادمها را انطور که هستند بپذیرم نه انطور که من میخواهم! اما درد عمیقی حس کردم! اگر میخواستم ادمها را انطور که هستند ببینم باید تو را هم همانطور که همیشه بودی، میدیدم!
و شروع درد اینجا بود!
تو که هیچگاه شبیه تصویرت نبودی!
تمام رفتارهایت و تمام  نبودنت شاهد شدند و من مجبور شدم حقیقت را ببینم!
شنیده بودم فرار از حقیقت روزی ادمها را خسته میکند! اما فکر نمیکردم به این زودی ها خسته شوم!
خسته شدم و اندوهی همچون اقیانوسی بی انتها به سینه ام نشست. سنگین و ارام. عمیق و بی تلاطم!
اندوه ارام ارام کار خودش را کرد.
تصویر خیالی ات کم کم محو شد و من ماندم و تو!
تو انطور که هستی و انطور که رفتار میکنی نه انطور که من میخواستم و در ارزویش بودم!
زمان گذشت.
حالا جای خالی ات با تصویر خیالی ام پر نمیشود بلکه همچون سیاه چاله ای عمیق وجود دارد! فقط وجود دارد! همین!
زمان باز هم میگذرد اما با یک تفاوت مهم!
حالا وقتی وارد رابطه ها میشوم در انتظار تغییر نیستم!
در انتظار شبیه شدن ادمها به تصویری خیالی نیستم!
حالا تو را جستجو نمیکنم، نه در ادمها نه در رویاها!
حالا توقعم از ادمها واقعی ست درست همانطور که توقعم از تو واقعی ست!
تو نبودی و نیستی.
تو درد زندگی من هستی.
ممنونم که با درد بودنت به من اموختی چطور واقعی تر زندگی کنم و بالغانه تر وارد رابطه ها شوم.

متن#پونه_مقیمی

نوشته شده توسط شهرزاد در 19:31 |  لینک ثابت   •